Vrijdagavond was het weer zover: de STEVO veteranen verzamelden zich in het clubgebouw voor hun jaarlijkse darttoernooi. De sfeer was goed, de pijlen waren scherp, en de hoop op een nieuwe winnaar was… tja, laten we zeggen, naïef. Want daar stond hij weer, de man die menig darter nachtmerries bezorgt: Ben Steggink. Met al vijf titels op zak en een dartbord dat waarschijnlijk uit pure angst zelf de juiste scores aan hem gaf, ging Ben weer als een wervelwind door de poules heen. Tegenstanders deden hun best, echt waar, maar het was alsof ze een waterpistool meenamen naar een brand. Alleen Walter Wienk wist in de finale nog een leg van hem af te snoepen. Of Ben op dat moment medelijden had, even afgeleid was door de kantinegeuren, of gewoon zin had in wat extra spanning, dat weet niemand. Feit blijft dat hij in de beslissende leg geen genade kende. Met de precisie van een Zwitsers uurwerk en de snelheid van een op hol geslagen dartrobot maakte hij korte metten met Walter.
Theo Ophof, de zelfverklaarde aanjager van de veteranen, had de eer (of de plicht) om voor de zesde keer de beker aan Dartkoning Ben uit te reiken. “Misschien moeten we voortaan gewoon een standbeeld van hem neerzetten,” mompelde een deelnemer, terwijl hij zijn pijlen weer in de kast opborg – vermoedelijk voor altijd. Ondertussen mochten Ben Hemmer en Edwin Busscher zich gelukkig prijzen met de winst in de verliezersronde, oftewel: ze waren de besten in de categorie “Wij mochten langer doorspelen omdat we eerst verloren”. Nog voor de klok van twaalf werden de prijzen uitgereikt, werd er flink nagekaart over gemiste dubbels en ongrijpbare triples, en maakte de kantine zich klaar voor een nieuwe lichting sportliefhebbers. Maar één ding is zeker: zolang Ben Steggink een dartpijl kan vasthouden, kunnen de andere deelnemers beter alvast een troostprijs reserveren.
