Een verhaal van een vader die trots is op zijn kinderen waar een lach en een traan in voorkomt bij het behalen van een mijlpaal, maar ook bij je ‘bonus’ kinderen
Voor veel jongeren is het behalen van een diploma na de middelbare school een logische stap, vaak zonder al te veel hobbels. De grootste uitdaging is tegenwoordig misschien nog wel de motivatie. Maar voor Daan Meijer was die weg allesbehalve vanzelfsprekend. Zijn reis kende diepe dalen, momenten van twijfel en flinke tegenslagen. Toch bereikte hij zijn einddoel – en hoe. Met geduld, doorzettingsvermogen en de steun van zijn omgeving hield hij vol. En met succes! Na de middelbare school begon Daan met twee jaar onderwijs op Reggesteyn in Rijssen. Na een verhuizing naar Geesteren vervolgde hij zijn opleiding op het Pius College in Almelo, waar hij zijn diploma in de richting ICT behaalde. Maar al snel merkte hij dat de hele dag achter een scherm zitten niets voor hem was. Zijn passie lag bij sport. En dus volgde de overstap naar de opleiding Sport & Bewegen aan het ROC van Twente, in het stadion van FC Twente.
“60% haalt de kerst niet”
Tijdens het introductiekamp begon hij met 86 andere studenten. Al meteen maakte hij indruk: zijn groep werd het hele weekend als beste beoordeeld. Maar de toon werd ook gezet: “60% haalt de kerst niet,” waarschuwde een docent. Toch zette Daan door. Hij liep ruim 400 uur stage bij MVV’29 in Harbrinkhoek – buiten schooltijd om. Ondertussen had hij te maken met stakingen in het openbaar vervoer, ziekte, een krantenwijk én een bijbaan bij Watermolen Bels. Ook voetbalde hij nog bij zijn club SV Enter. Het werd uiteindelijk te veel: eerst sneuvelde de krantenwijk, later ook het voetbal.
Nieuwe uitdagingen
In het tweede jaar volgde een nieuwe stage: dit keer bij Fyon in Geesteren. De plek moest echter nog goedgekeurd worden – wat mede dankzij Noortje Haarman (toen namens Gemeentebelangen/VVD) lukte. Bij Fyon ontmoette hij Justin Beernink die al snel potentieel in Daan zag, dat hij zelf nog niet herkende. Maar ook dit jaar bracht tegenslag: een zware infectie hield Daan ruim twee maanden thuis. Dankzij online lessen (niet elke docent stond hierachter) en de hulp van klasgenoten kon hij toch aanhaken. Aan het einde van het schooljaar leek het alsnog mis te gaan – hij kwam tekort. Maar hij kreeg nog zes weken. En Daan ging vol gas. Tussentijds een mooi affiche. Hij mocht als beloning van zijn inzet fysiobegeleider wezen bij de oefenwedstrijd van Stevo/FC Twente ,zijn optreden was helaas van korte duur door omstandigheden die je liever niet weer mee wilt maken. Later dat school jaar werkte hij alles bij en kreeg het verlossende bericht: hij mocht door naar het derde jaar.
Tóch blijven doorgaan
Het derde en laatste jaar bleek misschien wel het zwaarst: stakingen in het OV, afwezige docenten, onduidelijkheid over stage-uren. Soms voelde het alsof hij al collega was in plaats van leerling. Een hoofddocent zei zelfs dat niet dacht dat hij het zou halen. “Het voelde alsof ze mij niet zag zitten,” vertelt Daan. Gelukkig vond hij bij Fyon juist het tegenovergestelde: hij kreeg volop vertrouwen en kansen. Hij liep uiteindelijk meer dan 540 uur stage, hielp bij bijna elke training en uitwedstrijd als sport-/fysiobegeleider bij Stevo 1 en 2, en liet zien dat hij dit vak écht wilde. Maar de grootste klap moest nog komen.
Laatste horde
Voor zijn eindexamen moest Daan een sporttoernooi organiseren voor 50 kinderen. Met volle inzet en een compleet draaiboek stond alles klaar. Toch kreeg hij een dag van tevoren te horen dat het onvoldoende was – te weinig deelnemers, onvoldoende voorbereiding. Een enorme domper, zeker omdat hij juist die week een baanaanbod van Fyon kreeg. Voorwaarde: hij moest wel slagen. Daan gaf niet op. Hij ging in gesprek met een andere docent, wees op het gebrek aan begeleiding, en kreeg een herkansing: een bootcamp organiseren voor groep 8 van de Aloysiusschool in Geesteren. In korte tijd zette hij, met hulp van familie, vrienden, Fyon, Stevo en lokale ondernemers, een compleet evenement op poten. En hoewel het weer dreigde roet in het eten te gooien, klaarde het nét op tijd op. De bootcamp verliep vlekkeloos. De kinderen genoten, de organisatie stond als een huis, het draaiboek was tiptop. En toen begon het wachten. Maandag kwam zijn cijfer – ruim voldoende. Maar op het officiële telefoontje moest hij wachten tot die dinsdagmiddag. Toen kwam eindelijk het verlossende woord: geslaagd!
Toekomst
De vlag mocht uit: Daan Meijer had zijn diploma op zak. En beter nog: hij kreeg direct een baan bij Fyon, waar de ouderen met wie hij al werkte dolblij zijn dat hij mag blijven. Het verhaal van Daan laat zien: je krijgt niets cadeau. Maar met wilskracht, inzet en de juiste mensen om je heen kun je letterlijk bergen verzetten. Gefeliciteerd, Daan – en veel succes in de toekomst!
Foto’s (C) Els ten Velde
